2020 is een jaar om te vergeten, om vele redenen. Het is het einde van het jaar en dus nemen we even de tijd om terug te blikken op de figuurlijke en letterlijke zin van het jaar 2020. We beginnen met de letterlijke zin van 2020.

Nothing made sense this year – Deel 1 New Way of Working

Video-  en conference calls moeten zowat het meest gebruikte medium van 2020 geweest zijn. Indien het werkte was het een ideale manier om face to face meetings te vervangen. Je kon een echte conversatie hebben en je kon net als bij een gewone meeting ook de verbale en non-verbale tekenen oppikken. Het nieuwe normaal! In deze ongekende tijden werden thuiswerk en videocalls de nieuwe norm en haalden de meeste bedrijven de handleidingen voor flexibel werken van onder het stof. Maar deze calls waren ook een goudmijn voor grappige situaties.

Er moest sociaal contact gerecreëerd door middel van videocalls. Gaandeweg raakten we ook vertrouwd met de technische snufjes van Zoom en Teams. Sommigen althans. We hebben allemaal de videocall meegemaakt waarin een kat door het beeld liep, waar iemand zijn achtergrond had vergeten aanpassen, kinderen kwamen kijken, of een collega die niet de gepaste kledij had. En met de videocall kwamen ook de klassiek geworden technische problemen: video start niet, video blijft hangen, oh, ik had internet problemen, de klassieke telaatkomer en ga zo maar door.

Kan iedereen mijn scherm zien?

Eén van de klassiekers tijdens zowat elke virtuele meeting is deze “Kan iedereen mijn scherm zien?” waarop iedereen in koor antwoordt “Ja, we kunnen uw scherm zien.” Maar het wordt conference call humor wanneer de persoon die zijn scherm deelt, vergeet de rest van zijn vensters te sluiten. Zodra het delen van het scherm begint, kan je niets meer op je bureaublad verbergen voor iedereen in het gesprek. Inclusief je bol.com of zalando shopping list. Of je privé facebook chat.

Met deze videocalls ging ook een aangepaste woordenschat gepaard.  De Virtual Meeting Bingo was geboren. En net zoals in een gewone meeting konden we de klassiekers aftikken.

Deze nieuwe vorm van vergaderen verliep meestal zo:

• Wachten op de host om de meeting te starten
• Hopen dat iedereen de juiste link gebruikte
• De regenboog van virtuele achtergronden
• awkward silence
• Er was altijd wel iemand die zijn audio of video niet kon starten
• Niet kunnen kiezen tussen hoofdtelefoon en systeem audio
• Wanneer komt de kat of baby in beeld?
• De echte meeting begint pas een kwartier na de start
• Problemen met de verbinding: “Wat ik van plan was, was <kan niet horen> door <gedempte geluiden> te gebruiken en dan kunnen we misschien <volledige stilte> proberen“
• Videocall Chaos: “Nu, ik denk – sorry, ga je gang … Oh, oké. Ik wilde net zeggen dat we – oeps … Oké, ga jij maar en dan ga ik?”
• En we eindigden klassiek met ‘stay safe’

“Hallo? Hallo, kan je me horen? … Kan je me nu horen?”

Maar de zin van het jaar 2020 is voor mij ‘je staat op mute’. Het gebeurde zowat in ongeveer alle videocalls en groeide voor mij uit tot één van de meest vervelende zinnen van deze NWOW. En er is dringend nood aan een Mute etiquette.

Indien iedereen de techniek van de videocall beheerst is de flow hetzelfde als een gewone meeting. En kan je op dezelfde manier verbale en non verbale signalen oppikken. En toch zijn er de klassiek geworden situaties. Je stelt een vraag, zonder iemand specifiek aan te duiden, en iedereen antwoord. Het resultaat is precies het geluid van een horde copulerende sprinkhanen. Of het wordt stil aan de overkant want een collega aan wie een vraag werd gesteld reageert niet. We weten allemaal dat er technisch een vertraging is tussen vraag en antwoord, maar het heeft heel dikwijls ook te maken met focus. Is de collega met iets anders bezig? Zit hij in een ander programma of is hij de vaatwasser aan het vullen? Of is de kat op zijn/haar schoot gesprongen? Of met het huiswerk van de kinderen bezig?

De Mute/Unmute knop kan dus tot hilarische toestanden leiden: denk maar aan bepaalde achtergrondgeluiden: blaffende honden, hoestbuien of negatieve commentaren die ongewild de ether ingaan.

Maar het is vooral grappig wanneer iemand niet doorheeft dat de mute knop nog aanstaat: “Hallo? Hallo, kan je me horen? … Kan je me nu horen?”, gepaard gaande met wilde gebaren. In het prille begin had je een ervaren liplezer nodig, maar nu is het oh zo voorspelbaar geworden.

NM.