Tag Archives: Prohibition

Gin & Sloe Gin

In The Mix Ramos Gin Fizz

“Just the old fellows with a tender spot in their hearts and a longing in their stomachs for the ripe days of yore when mixed drinks were cool and smooth and stimulating, poignant and refreshing, expanding and enheartening, trouble erasing and joy bringing, plentiful and inexpensive – just the old fellows who were the good fellows are invited to read this column. Upstarts, turn to some other story. Ladies, bless you, this won’t interest you. Raw liquor drinkers, there’s nothing here for you either.”

Wie is Henry Charles Ramos?

Don Higgins van de New Orleans Tribune schreef deze mooie woorden als eerbetoon aan Henry Charles Ramos (geboren op 7 augustus 1856). En één week na zijn dood op 18 september 1928 herhaalde de krant deze column nog maar eens. Er zijn maar weinig bartenders die zo een impact hadden op de industrie, zowel voor als na hun dood.

Ramos Gin Fizz

De Ramos Gin Fizz, de milkshake van de fizz drankjes, is toch nog altijd één van mijn favorieten: een beetje zoet, een fluwelen textuur, duidelijke citrussmaak en een fizzy kick. Met dank aan Henry C. Ramos, uit New Orleans voor deze uitvinding.

De cocktail is nogal arbeidsintensief om te maken, vandaar dat je die nu nog zelden op de menukaarten ziet. Maar Dieter van Belroy’s Bijou maakt een geweldige RGF!

New Orleans

In de jaren 1880 was Henry Ramos de eigenaar van de Imperial Cabinet saloon, na hiervoor jaren als bartender te hebben gewerkt. Het was daar dat Henry Ramos de eerste Ramos Fizzes schonk . Er bestonden toen al wel een paar drankjes op basis van gin en met een schuimlaag, maar deze leken op niets in vergelijking met wat Ramos maakte. Ook Jerry Thomas had in zijn 1887 editie van Jerry Thomas’ Bartender’s Guide al een zestal fizz drankjes.

Maar de Ramos Gin Fizz was revolutionair. Een fizz was een mix van een sap met genoeg aciditeit (zuur) en gecarboniseerd water (zie artikel).

Maar wat heel ongewoon was, waren de twee ingrediënten die Ramos er aan toevoegde: oranjebloesemwater en een eiwit. Eén van de eerste klanten die de Ramos Gin Fizz proefde zei : “It’s like drinking a flower!”

De Ramos Gin Fizz – ondanks de grote bescheidenheid van Henry Ramos – werd op heel korte tijd heel populair. Een Ramos Gin Fizz maken is a Whole Lotta Shakin‘ Goin’ On en   Ramos had bijvoorbeeld op drukke avonden 35 jonge bartenders werken, die van zodra hun arm moe was van het shaken, de shaker doorgaven aan de volgende in lijn.

Daarom was de uitvinding van de Imperial Shaker Machine belangrijk (zie foto hiernaast). En de Grote Drooglegging (Prohibition) in 1919. Henry Ramos deed op de laatste avond gewoon zijn bar dicht en sprak toen de gevleugelde woorden: “I’ve sold my last Gin Fizz“. Hij hield woord maar publiceerde wel diezelfde week het toen nog geheime recept van de Ramos Gin Fizz, als een gift voor het nageslacht.

Ramos Gin Fizz Original Recipe

  • One tablespoonful powdered sugar.
  • Three or four drops of Orange Flower Water.
  • One-half lime (Juice).
  • One-half lemon (Juice).
  • One Jigger of Old Tom Gin. (Old Gordon may be used but a sweet gin is preferable).
  • The white of one egg.
  • One-half glass of crushed ice.
  • About (2) tablespoonsful of rich milk or cream.
  • A little Seltzer water (about an ounce) to make it pungent.
  • Together well shaken and strained (drink freely).

Wat heb je nodig?

  • 2 EL vers limoensap
  • 1 EL citroensap
  • 1 EL fijne suiker
  • 45 ml gin
  • 30 ml room
  • 1/4 theelepel oranjebloesemwater
  • 1 eiwit
  • 1 sodawater

Hoe maak je het?

Doe de twee soorten citrussap met de suiker in een shaker. Roer tot suiker is opgelost. Voeg er de gin, de room, het oranjebloesemwater en het eiwit bij. Shake gedurende 15 seconden. Doe de shaker vol met brokken ijs (tussen ijsblokken en gepileerd ijs) en schud nog eens 45 seconden. Giet in een gekoeld glas (rocks, highball of coupette) en voeg sodawater toe.

Tip 1: zoals je ziet is dit een nog al arbeidsinstensief proces met delicate ingrediënten. Persoonlijk vind ik dat de room soms een invloed heeft op het schuim, vandaar dat ik er de room pas op het allerlaatste moment bij doe.

Tip 2: Een dry shake resulteert in (te) grote bubbels/bellen in de schuimlaag. Je kan bijvoorbeeld beginnen met twee ijsblokken, shaken en er pas dan genoeg brokken ijs bij doen, en de room. Dat resulteert in een veel steviger schuimlaag.

NM.

Gin & Sloe Gin

IN THE MIX THE HANKY PANKY

I saw her walkin’ on down the line
You know I saw her for the very first time
A pretty little girl standin’ all alone
Hey pretty baby, can I take you home?
I never saw her, never really saw her

My baby does the hanky panky

Hanky Panky was een grote hit voor Tommy James and the Shondells in 1964. De Hanky Panky is een cocktail bedacht door de eerste vrouwelijke bartender Ada Coleman in 1925.

Tommy James and the Shondells

In 1964 brachten Tommy James and the Shondells het nummer
Hanky Panky uit. Alhoewel het een B-nummer moest zijn, werd het een nummer 1 hit. Het nummer gaat over een door hormonen geplaagde tiener die het hoofd gek gemaakt wordt door een meisje met een hele suggestieve dansmove. Een soort twerking avant la lettre. Hanky Panky wordt gebruikt om te verwijzen naar seksuele activiteit tussen twee mensen, vooral wanneer dit als ongepast wordt beschouwd (Does this mean no hanky-panky after lights out?
There was hanky panky going on under the table during our meeting)

De muziek van Hanky Panky is heel eenvoudig maar het is de besmettelijke riff die er een succesvolle oorwurm van maakt.

https://www.youtube.com/watch?v=gSHVWzRh30k

Ada Coleman – Savoy Hotel

Voor de grote Drooglegging (Prohibition) was de bar een plaats voor mannen. Vrouwen mochten zelfs in de meeste etablissementen niet binnen, laat staan drinken of werken. Het is eigenlijk dankzij de Drooglegging dat men niet meer zo kieskeurig was over wie er door de deur in de illegaliteit kwam. Het is dan ook heel uitzonderlijk dat de American Bar van het Savoy Hotel in Londen al in 1903 een vrouwelijke bartender had: Ada Coleman. Ze kreeg er de job van bartender en later head bartender. Eén van de vaste klanten was een zekere Sir Charles Hawtrey, een acteur die in zijn vrije tijd ook wel eens een cocktail wedstrijd jureerde.

Coleman vertelde het verhaal van het ontstaan van de Hanky Panky cocktail de krant The People in 1925:

“The late Charles Hawtrey was one of the best judges of cocktails that I knew. Some years ago, when he was overworking, he used to come into the bar and say, “Coley, I am tired. Give me something with a bit of punch in it.” It was for him that I spent hours experimenting until I had invented a new cocktail. The next time he came in, I told him I had a new drink for him. He sipped it, and, draining the glass, he said, “By Jove! That is the real hanky panky!” And Hanky Panky it has been called ever since”.

Sweet Martini

De Hanky Panky is een variant op de zoete martini, omdat er gin en vermout in gaat, maar het geheime ingrediënt van Ada Coleman was Fernet Branca, een Italiaanse hele kruidige amaro. Een paar dashes Fernet Branca en de sweet martini werd een nieuwe drank.

Wat heb je nodig?

  • 45 ml Carpano Antica of andere zoete vermout
  • 45 ml London Dry Gin
  • 2 dashes Fernet Branca
  • een stukje zeste van appelsien

Hoe maak je het?

Vul een mengglas met ijsblokken. Giet er de ingrediënten in en stir – roer, ongeveer 30 seconden tot je de juiste afkoening en verwatering hebt. Giet in de voorgekoelde glazen en versier met een stukje zeste van appelsien (a twist of orange).

NM.




Gin & Sloe Gin

In the Mix THE LAST WORD

The Last Word

Groen

De wereld wordt weer voor één dag volledig groen want het is 17 maart, dus St. Patrick’s Day. Deze keer geen Iers gerecht maar een groene cocktail met cult status, namelijk The Last Word. En daar zijn verschillende redenen voor. De cocktail wordt gemaakt met 4 gelijke hoeveelheid ingrediënten, wat het voor bartenders gemakkelijk maakt. Denk maar aan die andere klassieker met gelijke hoeveelheid ingrediënten, de Negroni (zie artikel). Een ander element dat bijdraagt tot de cult status is het gebruik van groene Chartreuse, het geheime ingrediënt van vele bartenders. Een ander voordeel is dat The Last Word een sour is, waarbij men citrus gaat balanceren met het zoete van de likeuren. Het is dus voornamelijk een oefening in evenwicht tussen zoet en zuur en complexe aroma’s.

Synergie: Het geheel is meer dan de som van de delen

Op het eerste zicht lijkt het ook een combinatie die niet kan werken: sterke gin – de Last Word stamt uit de Drooglegging en de gin toen was niet verfijnde bootleg gin – gecombineerd met een krachtige kruidenlikeur en Maraschino en limoensap. Maar wonder boven wonder, de ingrediënten mengen wonderwel en maken van het geheel iets dat groter is dan de optelsom van de delen.

De kleur van de cocktail is dus groen, maar er is nog een link met het groen van Ierland. Namelijk de uitvinder: Frank Fogarty. Hij was geen bartender maar een stand up comedian en vaudeville artiest in Detroit. Hij was Iers en zijn artiestennaam was The Dublin Minstrel. Hij vond The Last Word uit in een sportclub, net voor de start van de Prohibition.

The Last Word

Chartreuse bestaat trouwens al sinds 1605 en is een kruidenlikeur (elixir) dat door kartuizermonniken in de Alpen wordt gemaakt. Ik gebruik Chartreuse ook voor Zuppa Inglese, een heel lekker dessert.

Wat heb je nodig?

  • 30 ml GIN Bombay Sapphire
  • 30 ml groene Chartreuse (Izarra uit Baskenland)
  • 30 ml vers limoensap
  • 30 ml Luxardo Maraschino likeur

Hoe maak je het?

Doe alle ingrediënten in een shaker en vul met ijsblokken. Schud heel goed op (30 seconden) en giet door een fijne zeef – straight up – in een gekoelde type coupette glas. Er is normaal geen versiering – garnish – voor The Last Word, maar een groen blaadje munt mag altijd. Het oog wil ook wat.

NM.

The Last Word
Whisky Whiskey Bourbon Rye

In the Mix Old Pal cocktail

De traditionele nieuwjaarsrecepties zijn voorbij, en dat zijn altijd een goede netwerkevents. En het is ook altijd leuk om een praatje te slaan met een oude kennis of vriend die je al lange tijd niet meer gezien hebt. In het Engels noemt dit een ‘Old Pal’, en laat dit nu toevallig de naam zijn van de cocktail waar we het vandaag gaan overhebben. Een ideale wintercocktail trouwens.

In onze serie  “De 25 meest iconische cocktails” mag de Old Pal niet ontbreken, een cocktail uit de familie van de Negroni en de Boulevardier. Alhoewel de Old Pal overschaduwd wordt door de twee vorige cocktails mogen we deze toch niet over het hoofd zien, zeker omdat rye whiskey aan een soort revival bezig is (zie onze artikelen over de Rye van Biercée en Woodford Reserve). De Old Pal werd oorspronkelijk gemaakt met Canadese rye whisky (in plaats van gin) en droge – dry – Franse vermout (in plaats van zoete – sweet – vermout). De vermout speelt een beetje moderator tussen de twee dominante smaken van de Campari en Rye.

De Old Pal kwam voor het eerst voor in Harry MacElhone’s klassieker uit 1922, het “ABC of Mixing Cocktails”. De Old Pal kreeg zijn naam door dat Harry MacElhone deze creatie opdroeg aan zijn oude vriend – old pal – Sparrow Robertson, een sportjournalist voor de New York Herald in Parijs .

Waarom gebruikte hij Canadese rye whisky? Wel, we zitten in volle Drooglegging (Prohibition). In zijn volgende boek uit 1927 “Barflies and Cocktails” verwisselde MacElhone trouwens de rye voor bourbon en noemde deze cocktail de Boulevardier (zie artikel). En de Old Pal werd een klassieker.

Harry MacElhone is de notoire Ierse bartender en uitbater van Harry’s New York Bar in Parijs (zie foto hieronder), een bar die openging in 1922, waar zovele klassiekers ontstonden en waar zo vele beroemdheden aan de toog hebben gezeten.

Wat heb je nodig?

  1. 4.5 cl Rye
  2. 2.5 cl Campari
  3. 2.5 cl Droge Vermout
  4. Zeste van een appelsien

Hoe maak je het?

Ik heb geen Rye gebruikt in mijn versie, maar de Founder’s Reserve Single Malt Graanjenever 12 years old van stokerij De Moor uit Aalst. Het is een 12 jaar oude single malt graanjenever van 43%, traditioneel dubbel gestookt uit 100% mout in koperen alambiek die daarna nog eens 12 jaar gerijpt heeft op gebruikte Franse eiken wijnvaten. En ik heb de Campari vervangen door de Bitter van Biercée (zie artikel)

Doe de drie bestanddelen in een cocktailshaker. Voeg er ijs bij en shake goed. Giet de inhoud van de shaker in een coupevormig cocktailglas en versier met een stukje zeste van appelsien.

NM.

Campari, Vermout - Vermouth

In the Mix: Boulevardier

Jullie hebben het waarschijnlijk al lang begrepen maar ik ben een grote Campari fan. Ok, ik stam nog uit de tijd dat Campari orange zowat de enige versie was. Maar ik was al heel vroeg een echte Negroni die hard (zie artikel). Ik vind die combinatie van gin, Campari en zoete vermouth heel goed te smaken. De Negroni als cocktail is fris en tegelijkertijd zacht en scherp en bitter en zoet. Het maakt van de Negroni een karaktervolle cocktail die perfect past in de zomer, maar toch robuust genoeg is voor de rest van het jaar.

En toch ga ik vanaf de herfst eerder overschakelen naar de neef van de Negroni, de Boulevardier. Deze cocktail wordt gemaakt volgens de gekende Negroni formule, namelijk gelijke delen Campari, zoete vermouth en gin, maar de gin wordt voor de Boulevardier vervangen door bourbon.  En het is niet zomaar een alcohol verwisselen voor een andere, want de verhaallijn is veranderd. De Boulevardier is complexer, intrigerend en vooral rijker. Het samenspel van bitter en zoet is gebleven, maar de bourbon maakt er iets totaal anders van.

Het recept van de Boulevardier stond voor het eerst geregistreerd in 1927, in het boekje Barflies and Cocktails van Harry McElhone. Harry was de barman van Harry’s New York Bar in Parijs, een naam die al een paar keer op deze blog te vinden was.

Ik hou van cocktails die zo weinig mogelijk van het origineel afwijken. Maar bij de Boulevardier mag je in plaats van 1 maat bourbon tot 1 ½ maat gaan. Welke bourbon gebruik je voor de Boulevardier? Wel dit hangt natuurlijk van je eigen smaak af, maar ik maak ze nu met een Wild Turkey Kentucky Straight Bourbon Whiskey – met dank aan ‘The Godfather’ Jan Van Ongevalle (van The Pharmacy Cocktailbar in Knokke-Heist) voor de tip.

Ik verkies de Boulevardier in een coupe glas, omdat dit er ook nog een beetje het gevoel van de Drooglegging (Prohibition) aan toe voegt.

Wat heb je nodig?

  • 1 maat Campari
  • 1 maat Bourbon
  • 1 zoete vermout
  • strip van appelsienschil voor de versiering

Hoe maak je het ?

Giet de ingrediënten in een groot mengglas gevuld met ijsblokken. Roer 20 seconden met een cocktaillepel en giet in de gekoelde glazen. Neem een strip appelsienschil en laat de etherische oliën los boven de cocktail en versier de Boulevardier met de strip.

NM.

Cocktailbars & Speakeasy

Jigger’s the Noble Drugstore

3543

Elk jaar rond deze periode loopt iedere zichzelf respecterende bartender met extra strak gespannen zenuwen rond, want dit is de periode van de bekendmaking van de lijst met de beste bars ter wereld. En wie eindigde op nummer 88? Inderdaad, Jigger’s the Noble Drugstore uit Gent. De jury had er volgende commentaar bij: “a cosy speakeasy in Ghent got our Academy’s vote as the best bar in Belgium. Cocktails have an eye for localism, with syrups homemade and ingredients seasonal”. Dik verdiend als je het mij vraagt, dus een hele dikke proficiat voor Olivier Jacobs en zijn team, bestaande uit Ben Bruyneel, Jesse Den Dulk en Robin Vandelanotte.

Jigger’s komt buiten

Tenzij je de laatste jaren in één of andere grot zonder internet geleefd hebt zal je ongetwijfeld al gehoord hebben van Jigger’s of je bent ze wel al ergens tegen gekomen tijdens één van hun nevenprojecten.  Ze stonden tijdens de jongste Gentse Feesten met een soort pop up in Boutique Economique, waar ze 10 dagen lang vijf speciale Potions Magiques serveerden. En deze maand verlaten ze nogmaals hun hoofdkwartier in Oudburg en vinden een tijdelijk onderkomen in WATT. WATT wordt een jaar lang het speelterrein van iedere design- en cultuurliefhebber. Zo vind je er onder andere een rooftop appartement met vier prachtige kamers, een gallery en onder de naam Pony’s by Jigger’s dus ook een cocktailbar. Bij Watt zal je kunnen proeven van de joie de vivre en bij Pony’s van vakmanschap in een glas. En ondertussen kwam er ook nog Ganzerik bij.

mixologist-1

De kunst van de ambachtelijke cocktail

Je hebt het waarschijnlijk zelf al ondervonden maar we zijn in een soort ‘new age’ periode van het drinken aanbelandt. Vroeger was je een expert als je een pisang ambon in drie laagjes kon maken, terwijl nu ongeveer alle ingrediënten van een cocktail zelf gemaakt of tenminste zelf gepimpt zijn.  Het maken van cocktails is puur vakmanschap geworden.

Ambachtelijke cocktails maak je met een arendsoog voor details, en je ziet dat er nagedacht is over elk aspect van wat er uit de shaker vloeit: de basis alcohol, de verse sappen, de bitters, de zelfgemaakte ingrediënten (zoals de siropen, shrubs of infusies), de techniek, tot zelfs het ijs en de juiste keuze van het glas.

De mannen en vrouwen bartenders of mixologisten, zoals ze nu ook genoemd worden, zijn mensen met een mindset van artisanale kunstenaar en het smaakpatroon chef. Het eindproduct moet een streling voor het oog zijn, een plezier voor het reukorgaan, zijdezacht, een complexe sensatie voor de smaakpapillen en vooral, uniek.

Kortom, de tijd van de superzoete grenadine brouwels met een knalrode kers en kleurig parasolletje erop is voorbij. Het wemelt van de bartender competities, cocktailbars zijn omnipresent op de festivalweides en er is altijd wel ergens een pop up bar die uit de grond wordt gestampt. De gin hype zal er ook wel voor iets tussen zitten, maar het is een feit, mixed drinks en cocktails zijn razend populair bij jong en oud.

3851

Jigger’s, de speakeasy

Jigger’s is een gezellige bar, geïnspireerd op de speakeasy uit de Prohibition periode van de jaren twintig, toen het maken van alcohol, het transport en de verkoop verboden was. Tijdens deze drooglegging ontstonden vele illegale etablissementen waar men toch alcohol ‘onder de toog’ serveerde. Ze werden speakeasy genoemd omdat men publiekelijk niet luidop sprak over het bestaan van deze zaken, uit schrik voor een inval van de politie of om verklikt te worden door je buren. Nu wordt de term speakeasy gebruikt voor bars in retrostijl, want men wil de sfeer  uit de gouden jaren 1920 creëren, een beetje Mad Men meets Boardwalk Empire.

Dat Jigger’s geïnspireerd is door de speakeasy wordt ook duidelijk bij de ontvangst. Eerst en vooral kan je niet binnenkijken en ten tweede kan je ook niet zomaar binnenlopen. Je moet aanbellen en vervolgens wordt je opgehaald aan de ingang. Deze bewuste keuze maakt volgens Olivier deel uit van de gepersonaliseerde ontvangst door het team van Jigger’s. Ook het interieur van Jigger’s – gezellig en donker – draagt bij tot die gezellige speakeasy sfeer van genieten van een supercocktail bij een goed gesprek.

3505

Het boekje van Jigger’s

Tijdens de gouden dagen van de bartenders en het ontstaan van de meeste klassieke cocktails, maakten de toenmalige bartenders de meeste van hun ingrediënten zelf. Terwijl dat toen – ronde de jaren 1920 – eerder uit noodzaak was (want er was geen andere optie), heeft het nu met vakmanschap en trots te maken.

Een sour mix wordt met kennis van zaken zelfgemaakt en komt niet meer uit een fles of een zakje, net zoals Sergio Herman ook geen kaas uit een spuitbus gebruikt voor zijn gerechten.  De moderne cocktails gaan dus meer en meer in de richting van de prohibitietijd: ze worden met de beste ingrediënten gemaakt, met oog voor detail en nieuwe technieken en elk ingrediënt is evenwichtig aanwezig en draagt bij tot het versterken van de smaak van de gebruikte basisalcohol.

Olivier Jacobs beheerst dit vakmanschap tot in de puntjes. Zijn cocktails zijn soms echte verfijnde kunstwerken waarbij de smaakpatronen met mooi afgewerkte maar verrassende symfonieën kunnen vergeleken worden. Olivier creëert per week 5 nieuwe libaties, naast de vaste klassiekers die op het menu staan (het befaamde boekje op de toog).  U kan er bijvoorbeeld aan een Dill Rosita (zie artikel), Rudolfo y so Sengre of een Chrysantenum sippen. Olivier schrijft er dan ook al tijd een woordje uitleg bij: a vermouth based classic cocktail with Bénédictine, spiced with a dash of absinth and some wild picked mugwort: a sweet and herbal sipper. U ziet het, er is over nagedacht en er is onderzoek gedaan en getest tot het gewenste resultaat bereikt was. Deze cocktail wordt dan in een passend mooi (en meestal) retroglas geserveerd.  De volledige visuele identiteit van Jigger’s is trouwens heel leuk en verzorgd.

3500

Jigger’s, de proeftuin

We hadden het al over het gebruik van siropen, infusies, shrubs, etcetera maar een moderne mixologist zoals Olivier heeft een doorgedreven kennis van planten en kruiden. Hijzelf spendeert gemakkelijk enkele uren per week in bossen en velden op zoek naar de juiste planten en kruiden. In de Chrysantenum cocktail van hierboven zat bijvoorbeeld een extract van mugwort (ook wormwood genoemd). Maar ook Robertskruid (een plant uit de ooievaarsbekfamilie – Geranium robertianum) of Japanse duizendknoop (Japanese knotweed – Fallopia japonica) kan je terugvinden in zijn signature cocktails. Er kruipen dus ettelijke uren research in het mixologist zijn, maar ook in het experimenteren en brouwen  van kruidendrankjes. Het heeft natuurlijk een hoog Panoramix of Merlijn de Tovenaargehalte, maar het resultaat mag er zijn. Ook glass aging en barrel aging is terug van weggeweest. Ze – Jigger’s – noemen zichzelf trouwens de nerds uit de cocktailwereld. Zo gaan ze experimenteren met niet zo voor de hand liggende thee of met kvass van bijvoorbeeld rode bieten. Bij ons is kvass minder gekend maar in Rusland en zijn vroegere satellietstaten is dit gefermenteerde drankje (broodzuur) heel populair. En geen enkele Rus zal kvass ooit met cocktails geassocieerd hebben.

Jigger’s, wereldklasse

Je ziet onmiddellijk wanneer er een ambachtelijke cocktail gemaakt door een vakman voor je neus gezet wordt: je bent bijna moreel verplicht om uit respect voor de vakman eventjes te pauseren en eerst het kunstwerk te bewonderen. En vooraleer die eerste sip te nemen, laat je de zintuigen hun werk doen.

De tijd is rijp voor het type bars zoals Jigger’s want de retrostijl speakeasy bar is totaal hip momenteel. En ook de klanten zijn klaar voor hun gesofisticeerde cocktails. Nooit eerder waren zovele verse en interessante ingrediënten voor handen waarmee kan gewerkt worden. Combineer dit met het vakmanschap van Olivier Jacobs en zijn team en je hebt een winnend concept, dat ook tot ver buiten onze landsgrenzen gekend is. Je krijgt er ook regelmatig de kans om nationale en internationale topmixologisten aan het werk te zien.

Ik heb Jigger’s ontdekt door een event wat daar georganiseerd was, en was enorm gecharmeerd door het globale concept. En alhoewel Jigger’s voor mij helemaal niet in de buurt is, is het toch uitgegroeid tot één van mijn favoriete hot spots. De 88ste plaats in de wereld is niet gestolen, maar dik verdiend. Proficiat!

NM.

Cognac, Wie is ....

In the Mix: Between the Sheets

2055

“The problem with the world is that everyone is a few drinks behind.” Humphrey Bogart

Silk Panties, Slippery Nipples, Screaming Orgasms en Between The Sheets: als u deze namen hoort, wat is het eerste waar je aan denkt? Ik dacht het al, maar neen hoor, het zijn de namen van klassieke cocktails, ontstaan in de periode van de jaren 30 tijdens de grote drooglegging – the Prohibition – in de VS. Blijkbaar stak het toen ook niet zo nauw met de regels van de moraal, maar dat zal wel aan het gebrek aan alcohol te wijten geweest zijn.

Deze klassieke jaren 30 cocktail ontstond in Parijs, in Harry’s New York Bar, een zeer bekende bar (die nog steeds bestaat) waar je trouwens wel altijd één of andere ster kon zien. De bar werd bezocht door onder andere Hemingway, Humphrey Bogart, Coco Chanel, Rita Hayworth en vele anderen. Het was ook in Harry’s New York Bar dat George Gershwin de musical ‘An American in Paris’ schreef, met in de hoofdrollen Gene Kelly en Leslie Caron.

Harry’s New York Bar was eigenlijk een bar die in Manhattan gelegen was maar op een bepaald moment volledig werd ontmanteld en terug heropgebouwd in Parijs. De vroegere barman Harry MacElhone werd de nieuwe eigenaar en hij zal de geschiedenis in gaan als de geestelijke vader van deze lekkere cocktail.

Het is een variant op een andere bekende cocktail, de Sidecar. Between the Sheets is een mooi gebalanceerde cocktail, met Cognac als dominante smaak en genoeg zuur door de aanwezigheid van citroensap. Wil je een iets fruitiger smaak kan je de Cognac vervangen door Apricot Brandy of schnapps op basis van perziken.

Wat heb je nodig? voor 1 cocktail

  • 20 ml Cognac
  • 20 ml lichte rum
  • 20 ml Cointreau
  • 15 ml vers geperst citroensap

Hoe maak je het?

Gebruik een shotglas of de maatbeker die bij je cocktailshaker past. Doe voldoende ijs in je cocktailshaker en giet er alle bestanddelen in. Goed schudden en door een fijne zeef in een martiniglas gieten. Werk af met een stukje zeste van appelsien.

Het is één van mijn favoriete cocktails en zal hem ook op het menu zetten tijdens de feesten. Indien je de Between the Sheets ook eens probeert, let dan op dat je de dames op de foto hieronder niet tegenkomt.

NM.

Champagne, Wat gebeurt er op ...

In the Mix: Death in the Afternoon

3305

Op 16 februari 1933 halen de illegale stokerijen in de VS opgelucht adem want het einde van de drooglegging – na bijna 15 jaar – is eindelijk in zicht. Het zal echter nog tot 5 december van hetzelfde jaar duren vooraleer de noodzakelijke ¾ meerderheid van Staten de wet die de drooglegging opheft (het 21ste Amendement) heeft geratificeerd en er terug officieel mag alcohol gedronken worden.

De Drooglegging (Prohibition)

In december 1917 werd het 18de Amendement goedgekeurd in het Amerikaanse Congres en vervolgens naar de verschillende Staten gestuurd voor ratificatie. Het 18de Amendement verbood het produceren, verkopen en transporteren van alcohol en likeuren voor persoonlijk gebruik. De Prohibition of de Drooglegging was een feit. Een speciale eenheid van de Schatkist opende jacht op de illegale stokers van moonshine en op de mafia die erg groot geld mee verdiende. Het is ook tijdens die periode dat velen het verbod omzeilden door weekendtrips naar Mexico. Tijdens die periode ontstond in Tijuana trouwens ook de Caesar Salad (zie recept).

Om het einde van de drooglegging te herdenken hebben we voor een speciale cocktail gekozen. Aan de andere kant van de wereld, in Europa, schreef Ernest Hemingway in 1932 het boek ‘Death in the Afternoon’, een non fictieverhaal over de Spaanse stierengevechten. Zoals jullie waarschijnlijk weten bracht Hemingway het grootste gedeelte van zijn tijd door met drinken in bars en schreef hij tussendoor ook wel eens een boek. Death in the afternoon is niet alleen de titel van een boek maar ook van een sterke cocktail door Hemingway himself uitgevonden toen hij in Parijs verbleef. De cocktail is gemaakt op basis van Absint en ijskoude Champagne, geschonken in een champagneglas, waardoor je een soort lichtgroen, decadent en melkachtig bubbelend drankje verkrijgt.

einde-drooglegging

Hemingway was duidelijk een fan van absinthe. Ook ik ben altijd gefascineerd geweest door het verhaal van Absinthe. Absinthe komt oorspronkelijk uit Zwitserland en had een zeer hoog alcoholpercentage. Maar het was niet de alcohol die Absinthe beroemd (of berucht) maakte maar de ingrediënten: anijs, venkel en artemisia absinthium, die thujon zou bevatten. En deze organische verbinding werd nu precies verantwoordelijk geacht voor de psychedelische effecten die Absinthe drinkers meemaakten en die leidden tot geweld, moorden en naakt rondlopen. Met als gevolg dat Absinthe verboden werd.

Thujon werkt wel op de neurotransmitters in de hersenen en het gehalte in Absinthe en vermout is daarom door de Europese Unie aan banden gelegd, maar zou nu toch niet verantwoordelijk zijn voor alle onheil dat door Absinthe werd aangericht. In ieder geval, Absinthe is terug vrij te verkrijgen in de handel.

Wat heb je nodig?

  • Champagneglas type flute
  • Absinthe 55°
  • Champagne Brut, koud

Hoe maak je het?

Absinthe is straf spul. Tijdens de voorbereiding van dit artikel heb ik de cocktail uitgeprobeerd met zowel Absint van 55 en 68 graden. Ik was al redelijk Absente minded met de versie van 55 graden. Ik heb ook een beetje met verschillende types champagneglazen gespeeld maar een flute was voor mij de beste keuze, omdat het eerst en vooral heel feestelijk is, maar de lange kelk met hoge voet zorgt er ook voor dat het je glas bij de steel kan vasthouden en de inhoud beter kan bekijken. Want naast de smaak is er ook het visuele effect van deze cocktail, namelijk deze toch wel speciale en spontane emulsie van absinthe met de koude champagne waardoor je dat lichtgroene effect krijgt.

Vul dus de bodem van een champagneglas met een shot absinthe en giet er de koude champagne op (verhouding ongeveer 1 op 4).  Bij het originele recept van Hemingway stond een voetnoot dat je er zo 4 tot 5 traag moest drinken. Niet aan te raden!

Boek suggestie: The Paris Wife door Paula Maclain

NM.