Tag Archives: panna cotta

Panna cotta met een coulis van kaki

De kakiboom komt van nature voor in de Himalaya en in de bergen van Myanmar, Thailand, Indochina, Korea en Japan. Wereldwijd wordt de vrucht gekweekt in de subtropen en in de tropen hoger dan duizend meter. De kaki is de nationale vrucht van Japan, maar het is mogelijk dat de oorsprong ervan in China ligt, waar men hem ‘Chinese pruim’ noemt, vandaar soms ook de naam ‘kakipruim’. De bekendste soorten zijn de sharonvrucht (de in Sjaron in Israël geteelde kaki) en de persimmon.

Deze kleurrijke vrucht, afkomstig uit Azië, is alomtegenwoordig in de winter. We combineren deze oorsterse vrucht met een klassieker uit de de Italiaanse keuken, de panna cotta. Het moet dus niet altijd een coulis van rood fruit zijn.

Wat heb je nodig?

  • 2 kaki’s
  • 50 cl vloeibare room
  • 1 vanillestokje
  • 100 gram suiker
  • 3 EL vloeibare honing
  • sap van 1 citroen
  • 2 blaadjes gelatine

Hoe maak je het?

Laat de gelatine weken in een kom met koud water.

Breng de room aan de kook met de (poeder)suiker. Leg het vanillestokje op een snijplank en snij het stokje overlangs door. Schraap vervolgens de zwarte vanille zaadjes, ook wel merg genoemd, met het mesje uit het stokje en voeg dit bij de room.

Giet de gelatine af en roer deze door de hete vloeistof. Meng goed en verwijder het vanillestokje. Laat afkoelen.

Schil de kaki’s en snij ze in stukjes. Doe ze in de blender met de honing en 3 EL citroensap.

Giet een beetje persimmoncoulis op de bodem van 4 glazen en zet deze 10 minuten in de vriezer. Vul aan met de afgekoelde room. Zet de glazen minimaal 4 uur in de koelkast voordat je opdient.

Serveer met de rest van de kaki coulis ernaast.

NM.

Saltwood on the Green

4023

Het gebeurt niet elke dag dat je een restaurant bezoekt waarbij al je zintuigen geprikkeld en bevredigd worden. Soms zijn het prachtige borden waarbij het randgebeuren niet verzorgd is of te wensen overlaat. En soms krijg je van die kunstzinnige borden voorgeschoteld waarbij je je verplicht voelt om ervan te genieten, zelfs al zijn de ingrediënten niet te identificeren. Het is een beetje zoals de perceptie met wijn: als de fles meer dan 10 euro kost, moet hij wel beter zijn dan een fles van 5 euro.

Ik heb een dergelijke ervaring gekend in ‘Saltwood on the Green’. Alles zat gewoon goed!

Jeff Kipp

Een paar maanden terug was ik een kookboek aan het lezen van Charlie Trotter, één van de beste Amerikaanse chefs, die in november 2013 op veel te jonge leeftijd is overleden. Ik heb die man ooit aan het werk gezien en die heeft een grote indruk op mij gemaakt. Ik was wat aan het googlen en zag dat zijn toenmalige sous chef Jeff Kipp, zijn grote liefde was gevolgd naar Kent in het VK, en daar een restaurant was begonnen.

Het team van Saltwood on the Green

Zoals jullie weten steek ik regelmatig de Noordzee over, dus mijn eerste bestemming was Saltwood, een klein maar heel pittoresk dorpje in de buurt van Hythe. Het restaurant is ondergebracht in een omgetoverde General Store. Eenvoudig maar heel stijlvol ingericht.

De zeer warme ontvangst gebeurt door Gianpaulo ‘The People Guy’, die met Jeff Kipp uit New York is meegekomen. De cocktails zijn van de hand van Dan ‘The Drinks Guy’, nog iemand die Kipp gevolgd is. Het zijn stuk voor stuk kunstwerken met een perfecte smaakbalans, zoals ik ze alleen nog maar in Jigger’s geproefd heb. The English Orchard, op basis van gin en voor de rest bloemen en kruiden uit de tuin was buitengewoon goed en een streling voor het oog en de smaakpapillen. Alle tonics zijn ook in huis gemaakt.

3994

Het menu bestaat uit ‘little bites’ – een reeks voorgerechten – en ‘big bites’ – hoofdgerechten – en er zijn steeds suggesties van de dag. Chef Kipp gebruikt enkel lokale producten uit het rijke aanbod van de regio Kent. Kipp is een voormalig IT consultant die een koksopleiding volgde aan de Cordon Bleu school in Minnesota. Hij schotelt je prachtige borden voor, gemaakt met seizoensgebonden ingrediënten. Eén van de voorgerechten bestond uit verschillende structuren van rode biet, een panna cotta van waterkers met jonge kruiden. Ik proefde verder nog van vederlichte gnocchi met zomerse groenten en kruiden. Bij de hoofdgerechten was een top trio van lokale vis, sint-jacobsvruchten, zachte polenta met een vissaus bouillabaisse style. Alle gerechten kwamen met aangepaste wijnen uit Kent, wat voor mij een openbaring was. Er is dus wel degelijk heel goede wijn in Engeland.

De desserts zijn een ander paar mouwen want die waren overheerlijk! Wat een smaken! De set pollen cream, met lokale honing, honeycomb snoepjes, een kwa smaken aangepast bolletje sorbet was gewoon top en vraagt gewoon naar meer.

4009

Gewoon Topgastronomie!

Ik heb de beschrijvingen bewust beperkt gehouden omdat ik niet constant in de overtreffende trap kon gaan, maar geloof me als ik zeg, dat alles goed zat. Ik zou zelfs geen enkel minpunt kunnen aanduiden. Alles zat gewoon goed ! Dit jonge team is heel goed op elkaar afgestemd en maakt een lunch of diner in Saltwood on the Green een magnifieke ervaring. De chef komt zelf de tafels bezoeken en de gasten naar hun ervaring vragen. Ik kon het niet laten en heb hem toch een beetje naar het geheim van het dessert gevraagd. Ik ben er ondertussen ook al terug geweest, en heb zelfs niet meer naar het menu gevraagd. Ik heb dit heel creatieve team hun ding laten doen : je elke minuut laten genieten van een topgastronomische ervaring. Oh, en zei ik al dat de prijzen voor deze kwaliteit belachelijk laag zijn ? Geloof me, dit is een tochtje over het kanaal meer dan waard.

NM.

Madeleines met een frisse citroen posset

0354

Lang geleden behoorde de kleine Nullam nog tot de schoolgaande jeugd. Eén van de opgelegde boeken voor de lessen Frans in de humaniora tijdens was ‘A la recherche du temps perdu’ van Marcel Proust. We kunnen er lang over debatteren of je op die leeftijd al klaar bent voor dergelijke literatuur, maar het feit is wel dat dit boek van Proust de madeleines onsterfelijk en internationaal bekend heeft gemaakt.

Ik heb al altijd al een voorliefde gehad voor die kleine cakejes en ik mag gerust ervaringsdeskundige – in het eten dan wel – genoemd worden. Ik heb lang gewacht tot ik ze zelf beginnen maken ben. Het heeft eigenlijk geduurd tot ik een paar van die grote metalen bakvormen kunnen kopen heb. Ondertussen heb ik ook nog een paar extra silicone vormen aangeschaft voor de mini-versie zodat ik ze in grote hoeveelheden kon maken.

Deze kleine lekkernijen zijn eigenlijk helemaal niet moeilijk te maken. Er zijn genoeg goede recepten te vinden en na een beetje experimenteren met de techniek en het aanpassen van de benodigde ingrediënten, ben je vertrokken.

0413

Zoals iedere zich zelf respecterende blog kon ik niet achterblijven, vandaar madeleines in deze aflevering van ‘Nullam bakt het bruin’.

Maar ik wil nog een stap verder gaan. De perfecte manier om madeleines te eten is volgens mijn bescheiden mening, met een ‘lemon posset’. De smaken zijn heel complementair. Mijn proefkonijnen weten waarover ik het heb. Madeleines zullen nooit meer hetzelfde zijn nadat je ze samen met een posset hebt verslonden.

Posset was een warme drank, gemaakt van wijn of bier, warme melk en kruiden en was zeer populair in het Verenigd Koninkrijk van de Middeleeuwen tot de 19e eeuw. Het was oorspronkelijk een remedie tegen verkoudheden en je viel er makkelijker van in slaap. Al van in de zestiende eeuw werden possets gemaakt van citroensap, room en suiker.

Tijdens de tweede akte van “Macbeth” van William Shakespeare vraagt Macbeth hem een posset te brengen vooraleer hij naar bed ging. Lady Macbeth gebruikte de vergiftigde possets echter om de bewakers voor de slaapkamer van koning Duncan uit te schakelen:

The doors are open, and the surfeited grooms

Do mock their charge with snores. I have drugg’d their possets

That death and nature do contend about them,

Whether they live or die.

Om dan toch op een vrolijker noot verder te gaan, het was ook de drank bij uitstek voor de toost op huwelijksfeesten. Een posset set voor het drinken en serveren van posset was een populair geschenk tussen de koningshuizen in die tijd

Ik weet niet wie het recept van onder het stof gehaald heeft maar de NM tip van de dagmoderne versie van de posset maakt zijn comeback. Gelukkig maar want deze frisse lekkernij is perfect op warme zomerdagen.

Technisch gezien leunt de posset dicht aan bij panna cotta, alhoewel er geen gelatine gebruikt wordt voor de binding. Het is het zuur van het citroensap dat zich bindt met de proteïne in de room, dat voor de stolling zorgt.

Een paar tips

Als het beslag voor de madeleines klaar is, leg dan wat vershoudfolie op het oppervlak. Laat het deeg een paar uur rusten in de koelkast, liefst zelfs een hele nacht. Je kan zelfs het deeg al onmiddellijk in de vormpjes doen en zo laten rusten in de koelkast.Verwarm de oven tot de juiste temperatuur en zet er dan (rechtstreeks uit de koelkast) de bakvormen in.

  1. De Madeleines

Wat heb je nodig?

  • 125 gram boter
  • Zeste van 1 citroen
  • 3 eieren
  • 125 suiker
  • 125 gram bloem
  • ½ theelepel bakpoeder
  • Een snuifje zout
  • ½ theelepel vanilla-extract (optioneel)
  • Poedersuiker voor de afwerking

Hoe maak je het?

 

Smelt langzaam de boter en doe er de zeste van 1 citroen bij (en het vanilla-extract).

Klop de eieren met de suiker tot dit mengsel zeer dik en bleek is geworden en ongeveer drie keer in volume is vergroot.

Doe de overblijvende droge ingrediënten in een kom. Voeg hier eerst het ei-suikermengsel bij en vouw voorzichtig in mekaar tot dit goed gemengd is. Giet voorzichtig de gesmolten boter aan de buitenkant rond het mengsel, en meng ondereen.

Wanneer alles goed gemengd is leg je een stuk plastiekfolie over het deeg en laat deze minstens een paar uur rusten in de koelkast.

Verwarm de oven op 200 graden. Vet je madeleinevormen in met boter en doe er een genereuze lepel deeg in. Maak je geen zorgen over het mooi verspreiden van het deeg, de oven en de hitte zullen dit voor jou doen. Bak de grote madeleines ongeveer 11 tot 13 minuten en de kleintjes ongeveer 8 tot 10 minuten. Deze baktijden zijn natuurlijk afhankelijk van je oven. De madeleines moeten mooi goudbruin zijn en een beetje elastisch bij aanraking.

Haal de madeleinevorm uit de oven en haal de cakejes er voorzichtig uit. Laat ze op een rooster op kamertemperatuur afkoelen.

0361

  1. Lemon Posset

Wat heb je nodig?

  • 500 ml dubbele room (room met een hoog vetgehalte 48%)
  • 150 gram zeer fijne suiker
  • 75 ml vers geperst citroensap

Tip van de dag : Dubbele room heeft een vetgehalte van 48 %, terwijl de meeste room in onze winkels pas rond de 35 % ligt. Als je geen dubbele room kan vinden, kan je een mengeling van room (35 %) en mascarpone (80 %) maken (verhouding 2 op 1) en je zal dicht in de buurt zitten.

Hoe maak je het?

Opgelet: de posset mag op geen enkel ogenblik koken omdat anders het mengsel gaat schiften.

We beginnen door de room, de citroenrasp en het citroensap in een sauspan te doen en langzaam tot het kookpunt te laten komen. Haal dan van het vuur en laat gedurende 30 minuten trekken.

Giet deze crème door een zeef en dan terug in de pan en breng weer aan de kook. Laat gedurende 5 minuten zachtjes borrelen tot de crème begint in te dikken.

Vul nu de glaasjes of potjes en laat deze gedurende een paar uur afkoelen in de koelkast, tot de posset gezet is.

Serveer de citroen posset met de madeleines en geniet

NM.

Rose Markward Knox en de uitvinding van de gelatine

knox-gelatine

Op 18 november 1857 werd Rose Markward geboren. Ze trouwde in 1883 met Charles Knox in Johnstown (NY). U vraagt zich waarschijnlijk af met wat Nullam nu weer voor de dag komt. Lees nog een beetje verder want dit is het merkwaardige verhaal hoe één van de belangrijke ingrediënten uit de keuken ontstond.

De uitvinding van het gelatinepoeder

Rose hield van koken nog voor ze getrouwd was en speelde al vroeg met het idee om zelf een kookboek met recepten voor desserten te schrijven. Daarnaast hielp ze haar man met onderzoek voor het schrijven van zijn kookboeken. Op een dag zag hij Rose in de keuken bezig met het maken van gelatine, toen nog een zeer lang en arbeidsintensief proces. Beiden hadden een neus voor zaken en beslisten dan maar om op een andere manier gelatine te maken. En zo ontwikkelden ze in 1890, ‘s werelds eerste instant gelatinepoeder. Gedaan met het lange en moeilijke proces van beenderen af te koken om gelatine te maken.

Een schot in de roos!

Het Knox gelatinepoeder was geboren en veroverde als een bliksemschicht de Amerikaanse keukens. Ook haar kookboek “Dainty Desserts voor Dainty People” werd een bestseller waar miljoenen exemplaren van verkocht werden. Rose droeg van het ogenblik dat ze iets of wat bekend werd een hoed, maar dan ook overal, zelfs in haar keuken. Ze vond dat een zakenvrouw er als een dame moest uitzien, dus met een hoed, het statussymbool van een lady in die tijd.

Tot zover dit verhaal van twee creatieve mensen met een gouden neus voor zaken en marketing, want Knox gelatine werd zeer groot dankzij een uitgekiende – wegens gebrek aan grote budgetten – campagne. Lang voor Goodyear een zeppelin (luchtschip) gebruikte was er in 1906 al een Knox Gelatine luchtschip.

0085

Wat is gelatine?

Gelatine is een bindmiddel dat uit slachtafval (meestal huiden en beenderen van zoogdieren) wordt gehaald. In de huishoudkeuken kunnen twee soorten gelatine worden gebruikt: gelatineblaadjes en gelatine in poedervorm. Gelatine lost goed op in warm water en vormt bij afkoeling met dit water een gel. Het is wachten tot de massa begint te stijven. Je kan dit proces versnellen door de massa in ijswater te zetten. Gelatine zinkt naar beneden, dus roer de massa af en toe om, zodat de gelatine goed verdeeld wordt.

Vegetariërs mijden vaak van producten waar gelatine in voorkomt. Geen probleem, dan kan je Agar-Agar gebruiken, een Aziatisch vegetarisch alternatief voor gelatine.

Gelatine komt veel voor in snoepjes en zoetwaren maar ook in aspics, conserven en in zuivelproducten zoals mousses en bavarois. En zonder gelatine hadden we waarschijnlijk ook geen panna cotta (zie recept) gehad.

NM.