Ketchup is een tafelspecerij met een zoetzure smaak. We denken natuurlijk onmiddellijk aan tomatenketchup, alhoewel de eerste recepten onder andere eiwitten, champignons, oesters, druiven, mosselen of walnoten gebruikten.
Dit recept uit 1824 komt uit een verzameling handgeschreven recepten gevonden in een manuscriptjournaal in Baltimore. Het manuscript wordt toegeschreven aan Ann Maria Morris en de datum 1824 staat op de binnenkant van de omslag geschreven.
En al in de 17e eeuw mengden de Chinezen een mengsel van ingemaakte vis en kruiden en noemden het (in het Amoy-dialect) kôe-chiap of kê-chiap (鮭汁, Mandarijn Chinees guī zhī, Kantonees gwai zap) wat de pekel van ingemaakte vis betekent (鮭, zalm;汁, sap) of schaaldieren.
Deze komkommerketchup is heel lekker bij gegrilde vis en gravlax. Het is een zomers gerecht dat ruikt naar vakantie aan zee
Wat heb je nodig?
2 komkommers, in grote stukken gesneden
1 kleine ui, gepeld
Een klein stukje gember, gepeld
2 grote teentjes knoflook, gepeld
1 tl Dijon-mosterd
80 ml sherryazijn
2 EL suiker
Hoe maak je het?
Doe alle ingrediënten in een blender, pureer tot een gladde massa. Giet het dan in een grote pan en breng zachtjes aan de kook.
Wanneer het mengsel begint te borrelen, zet je het vuur laag tot en laat je dit inkoken, af en toe roerend, gedurende 35-40 minuten, tot het met een derde is ingekookt.
Eén van de ongewone pannen uit de klassieke Franse batterie de cuisine is een daubière. De daubière is de laat 19e-eeuwse versie van de 17e-eeuwse braisière: een geïmproviseerde oven voor de open haard. Het bepalende kenmerk van een braisière is een goed sluitend deksel met een opstaande rand die een platform op de bovenkant van de pan creëert; de kok zou de braisière diep in de warme assen van het keukenvuur nestelen (les braises) en meer in het deksel stapelen. Deze zachte omhullende hitte zou het gerecht in de loop van uren smoren, het vlees zachter maken en de smaken versmelten.
De daubière herken je aan zijn hoge, dikbuikige vorm en kenmerkende deksel met zwaluwstaart, en is zo ontworpen dat de ingrediënten erin kunnen worden verpakt met slechts een kleine hoeveelheid vloeistof en vervolgens op laag vuur kunnen worden gestoofd. De vindingrijkheid van de pot ligt in de manier waarop het langzaam de warmte van de bodem naar boven transporteert, waardoor het taaie bindweefsel in vlees, collageen genaamd, verandert in gelatine in plaats van simpelweg op te lossen en weg te smelten, zoals gebeurt wanneer er meer directe hoge hitte wordt toegepast. tijdens bijvoorbeeld het braden in een hete oven.
Daubière de boeuf
Vandaag staat de koningin van de stoofpotjes op het programma want we maken een klassieke daube de boeuf klaar: een gerecht dat ontstond omwille van het verbale talent van een vrouw en niet het culinaire. Een typisch stoofpotje uit de Provence, waarbij lekkere stukken rundvlees gebraiseerd worden in rode wijn met herbes de provences als smaakmaker en met wat groenten. Je kan daube serveren met rijst, maar wij kozen voor een lekkere aardappelpuree. We kozen ook voor een combinatie van verschillende stukken rundvlees uit de schouder en de rug en wat van de korte ribben, die de body, smaak en textuur aan de daube geven. Deze daube de boeuf is op zijn best wanneer je al de avond op voorhand met de voorbereidingen kan beginnen, want de smaken worden veel intenser.
Kommeerewijven
Daube is dus een klassieker uit de Provence, het woord zelf komt van het lokale adobar, verbasterd naar adouba en zo naar adobe en dobe. Dit comfort food wordt traditioneel klaargemaakt in een daubière, een hoge, stenen pot die voor voldoende condensatie zorgt en er weinig of geen vocht ontsnapt, zodat alles mooi sappig blijft. En dat is belangrijk!
Het echt gebeurde verhaal van het ontstaan van de daube is eigenlijk ook weer helemaal toeval. Een vrouw wou een stuk rundvlees klaarmaken en had dit in een pan gebakken. Maar toen kwam een vriendin langs en ze begonnen te praten (het originele verhaal zegt roddelen: ses commérages – kommeerewijven dus). Het praten liep wat uit hand, en U raadt het al, de goede vrouw was haar stuk rundvlees volledig vergeten. Om een lang verhaal kort te maken, om de boel nog enigszins te redden vooraleer haar man thuiskwam, voegde ze er water aan toe en liet het nog wat stoven. En de originele daube was geboren.
Wat heb je nodig?
1 kg rundsvlees (schouder, korte ribben, …)
200 gram spek, in blokjes gesneden)
4 wortelen
2 ajuinen
2 stengels groene selder
2 teentjes look
½ EL verse tijm
2 EL tomatenconcentraat
1 kruidnagel
1 laurierblad
Zeste van een appelsien (of dunne strips)
1 fles rode wijn
250 gram rundsbouillon
Hoe maak je het?
Neem een grote kom en doe er de stukken rundvlees bij en de in kleine blokjes gesneden ajuin selder, look, wortel. De tijm, het laurierblad en de zeste van de appelsien mogen er ook bij. Overgieten met de rode wijn, afdekken met folie en gedurende een nacht in de koelkast laten marineren.
De volgende dag haal je het vlees en de groenten uit de kom – en hou deze gescheiden. Giet de marinade niet weg, we hebben ze straks nodig.
Een daube is dus een stoofpotje dat gemaakt wordt in een afgedekte pan, zodat al het kookvocht en smaken er in blijven. We gaan daarom het vlees eerst mooi bruin bakken in een braadpan (desnoods in verschillende keren).
Laat water boter smelten in een braadpan en bak de stukken vlees mooi bruin, en de spekblokjes, vooraleer ze naar een afdekbare ovenschotel te transfereren. Als het vlees gebakken is gaan we nu ook de groenten zachtjes bakken tot vooral de ajuin zacht is. Strooi er wat bloem over en bak nog een minuutje langer. Haal uit de pan, deglaceer en doe dit alles bij het gebakken rundvlees, samen met de marinade, de tomatenpuree, de kruidnagel en de rundsbouillon. Kruiden met peper en zout. Je mag er altijd nog wat extra tijm bij doen.
Zet het deksel er op en zet in de oven of braiseer op een zacht vuurtje, gedurende 1 ½ uur of tot het vlees gaar is. Je kan de saus nog wat indikken, of de schotel het laatste halfuur zonder deksel laten koken, maar puur natuur is ook heel goed.
Voor de vleesliefhebbers hebben we deze saus Diane, een rijke diepintense saus die perfect bij een stukje Holstein, Aubrac, gerijpte Simmenthal of onze West–Vlaamse rode past. Of een steak naar jouw keuze. Vroeger werd deze saus aan tafel afgewerkt – lees geflambeerd – wat de smaak nog versterkt. Maar doe dit niet aan tafel noch in je keuken als je geen ervaring met flamberen hebt.
Wie is Diane in sauce Diane?
Diana was de Romeinse godin van de wilde dieren en de jacht. Ze was de zus van Apollo en werd geprezen om haar kracht, schoonheid en kwaliteiten als jager. Haar Griekse tegenhanger was Artemis. Diana beschouwde haar lichaam als heilig. Volgens de mythologie was ze op een dag aan het baden toen een jager per ongeluk ten tonele verscheen. Diana was zo kwaad dat ze de ongelukkige man stante pede in een hert veranderde. Deze fabel zou verklaren waarom zij op vele schilderijen staat afgebeeld met een hert. En dat brengt ons naar saus en steak Diane. De ware geschiedenis van dit gerecht is een ingewikkelde zaak omdat er vele variaties van bestaan. Eerst en vooral “sauce (à la) Diane”. De geschiedenis van vlees met gepeperde of gekruide sauzen gaat terug tot de oudheid. Peper was zeer geliefd bij de oude Romeinse en middeleeuwse koks en was prominent aanwezig in tal van recepten.
Volgens de Larousse Gastonomique, wordt Saus Diane van oudsher geassocieerd met wild, het resultaat van de jacht. Ze werd traditioneel bij wild geserveerd en werd toentertijd gemaakt met room, truffels en een ruime hoeveelheid zwarte peper. De eerste vermelding van Saus Diane (en niet à la Diane) in een kookboek, vinden we in Le Guide Culinaire (1907) van het culinaire icoon Auguste Escoffier. Zijn versie van sauce Diane bevatte hard gekookt eiwit.
Maar in de loop der jaren kwam er een shift van wild naar rundsvlees en werd het gerecht herontdekt ergens in de vroege 20e eeuw. En ik doe er soms champignons bij.
Zaalbereiding
Interessant genoeg valt deze periode samen met de opkomst een nieuwe culinaire trend, het bereiden van bepaalde gerechten, niet meer in de keuken van het restaurant, maar direct aan tafel door de maître voor het oog van de klanten. Denk maar aan typische zaalbereidingen zoals Caesar Salad, Crêpes Suzette, Steak tartaar, Sabayon, …).
Een ding is zeker: steak Diane was een hype in de jaren 50 en 60’s toen flamboyante chefs met zin voor show allerlei gerechten gingen klaarmaken aan tafel. Steak Diane leende zich perfect voor dit theatrale gebeuren, want de cognac in de saus moet geflambeerd worden, wat mooie vlammen oplevert. Flamberen heeft natuurlijk tot doel de alcohol te verbranden. Voor onze steak Diane is het flamberen van de cognac niet alleen voor de show, want het ontsteken van de alcohol versterkt namelijk de smaak van de afgewerkte saus. De korte maar intense hitte die je door flamberen opwekt, zorgt ervoor dat de suikers een aantal chemische veranderingen in gang zetten waardoor je een andere smaakdimensie verkrijgt.
Wrijf de steaks aan beide kanten in met wat olijfolie en breng op smaak met zout en peper.
Verhit een braadpan met zware bodem op hoog vuur en voeg genoeg olie toe om de bodem van de pan te bedekken. Wanneer de olie net begint te roken, leg je de steaks in de pan. Bak gedurende dezelfde tijd aan beide kanten volgens je voorkeur (Bleu – Saignant – à Point – Bien Cuit) Haal de steaks uit de pan, dek ze af met aluminiumfolie, hou ze warm en laat ze even rusten.
Voeg meer olie in de pan, indien nodig en fruit de sjalot. En nu komt het: haal de pan van het vuur en giet er de cognac in. Ofwel kantel je de pan zodat de vlam van je vuur de alcohol ontsteekt of ofwel gebruik je een lange lucifer. Wees in ieder geval voorzichtig. Blus de vlammen met de fond, voeg er de mosterd en de Worcestershiresaus bij. Breng even aan de kook en laat dan reduceren met tenminste de helft.
Wil je een mooie glanzende saus, voeg er dan op het laatste wat klontjes koude boter bij. Wil je een eerder romige saus, voeg er dan wat room bij.
Proef en breng op smaak met extra zout en peper indien nodig.
Leg de steaks nog vlug even in de pan om ze op te warmen en giet er wat saus over. Schik op een serveerschotel of op borden en bestrooi met de fijngesneden dragonblaadjes en serveer.
In dit visgerecht gaat de zeebaars op reis naar Scandinavië en maken we die klaar in Gravlax-stijl, zoals we dat meestal doen met zalm. De gin geeft een Brits tintje aan dit gerecht. En met de peperkoek zorgen we voor de kerstsfeer. Ideaal voorgerecht op basis van vis.
Neem je tijd
Het is geen gerecht om op het laatste moment te maken. Het zout en suikermengsel moet de tijd hebben om het vocht uit de vis te halen. En daarna moet de marinade met aromaten zijn werk doen: smaak afgeven. En het in dunne plakes snijden vergt concentratie.
Baars
De baars is een zeevis die in scholen leeft. Er worden twee soorten onderscheiden. De meest voorkomende is zeebaars, gevangen in de Noordzee, het Kanaal, de Atlantische Oceaan en de Middellandse Zee. Veel zeldzamer is de gevlekte baars wordt gevist in de Golf van Biskaje. De laatste onderscheidt zich, zoals de naam al doet vermoeden, door zijn zwarte vlekken op het lichaam.
Kan je geen baars vinden, neem dan een andere stevige witte vis.
Wat heb je nodig?
2 filets van baars
3 EL vers appelsiensap
1 koffielepel roze peper
50 gram poedersuiker
100 gram grof zeezout
2 EL gin
1 snee peperkoek
verse koriander
Hoe maak je het?
Meng het zout en de poedersuiker in een schaal. Spoel de visfilets af met koud water, dep ze goed droog. Smeer de zeebaarsfilets in met het mengsel van suiker en zout. Wikkel alles strak in vershoudfolie en leg 8 uur in de koelkast.
Haal de vis uit de folie en spoel deze grondig af onder koud stromend water. Droog af met keukenpapier.
Meng het vers geperst appelsiensap en de gin. Voeg er de geplette roze peperkorrels bij. Giet dit over de filets. Doe er terug folie rond en laat 30 minuten infuseren in de koelkast.
Verkruimel de peperkoek fijn. Verhit een antikleefpan en bak – droog – de speculaaskruimels ongeveer 2 minuten. Let op ze worden snel hard.
Snijd de gemarineerde zeebaars in dunne plakjes. Verdeel ze over 4 kleine bordjes. Serveer bestrooid met peperkoekkruimels en werk af met blaadjes verse koriander en wat fijne slierten zeste van appelsien.
De sensationele Spaanse keuken gaat veel verder dan tapas en paella en dit prachtige gerecht met gebraiseerde kip is hiervan het bewijs. Gebraiseerd in Spaanse sherry en geserveerd met geroosterde groenten, en dat resulteert in een smakelijk gerecht.
Braiseren
Braiseren (of smoren) is een combinatie van braden en stoven. Het verschil tussen stoven en braiseren, is dat bij braiseren eerder weinig vocht (1 – 3) wordt gebruikt. In dit geval sherry en kippenbouillon. Het is dus het garen en zacht maken van producten in een pan met gesloten deksel en met weinig vocht die door hun samenstelling niet geschikt zijn voor korte bereidingstechnieken.
Wat heb je nodig?
35 gram rozijnen
60 ml droge Spaanse sherry
1 middelgrote bol look, gehalveerd
350 gram prei, schoongemaakt, in dunne plakjes gesneden
Doe de rozijnen en sherry in een kleine kom en laat 10 minuten wellen. Schik ondertussen de look, prei, wortel en olijven op de bodem van een grote braadpan. Giet daarover de bouillon. Dek af met folie. Rooster gedurende 20 minuten.
Giet het vocht af in een kom en zet apart. Doe de rozijnen en de boter in een blender. Kruiden met peper en zout. Pureer tot een gladde massa.
Maak een klein zakje onder het vel van elk van de stukjes kip en druk de gearomatiseerde boter in de zakjes.
Haal de schaal met de groenten uit de oven. Leg de kip met de velkant naar boven op de groenten. Giet de sherry erover, besprenkel met olijfolie en kruid de stukken kip. Zet nog 30 minuten terug in de oven.
Serveer de kip en groenten bestrooid met de amandelen, peterselie en granaatappelpitjes.
Van kop tot staart eten is niets nieuws onder zon meer want een aantal chefs hebben er hun specialiteit van gemaakt. Wat vroeger werd weggegooid is nu de basis voor een lekker recept. Je kan dit gerecht maken met zowel varkens- als lamstongen, maar lamstongen zijn iets fijner van smaak.
Lamstong heeft even bereidingstijd nodig, maar dan heeft u wel een tongstrelend stukje vlees op uw bord liggen. We garen daarom de tongen eerst ofwel in een bouillon (en serveren ze lauwwarm) ofwel in een koude brine of pekel.
Reken op twee tongen per persoon
Wat heb je nodig?
8 lamstongen
Voor de bouillon
2 liter water
1 flinke wortel
2 uien, fijngesnipperd
3 stuks prei (enkel het groen)
1 blaadje laurier
tijm
Voor de pekel
70 gram zout
20 gram bruine suiker
2 wortelen, fijn gesneden
3 takken selder, fijn gesneden
1 eetlepel peperbollen
1 eetlepel korianderzaadjes
een paar teentjes knoflook, licht gekneusd
4 laurierblaadjes
tijm
2 liter water
Vinaigrette:
goede mosterd
sherry azijn
plantaardige olie
sjalot, fijngesnipperd
Hoe maak je het?
Tongen in pekel
De pekel maak je als volgt: doe alle ingrediënten in een pot en breng net aan de kook. Zet de pot van het vuur en laat de vloeistof alkoelen. Doe er de tongen in en laat 3 tot 4 dagen in de koelkast staan. Draai ze elke dag om.
Haal de tongen uit de pekel en braiseer ze in bouillon gedurende 90 minuten. Laat de tongen afkoelen tot kamertemperatuur en pel ze dan.
Tongen in bouillon
Doe de lamstongetjes in een kookpan, zet onder water en breng naar het kookpunt. Schuim af en laat ongeveer 10 minuten zachtjes koken. Regelmatig afschuimen. Voeg de fijngesnipperde groenten toe : wortel, ui en prei, en ook laurier en tijm. Kook dit alles ongeveer 1 uur op een middelmatig vuur en laat afkoelen in de bouillon. Haal de tongetjes eruit als ze nog lauwwarm zijn en pel ze voorzichtig. Giet de bouillon door een zeef, leg de tongetjes erin en laat afkoelen.
De vinaigrette
Meng alles in een slakom en voeg er op het laatst de sjalotjes aan toe. Kruiden met peper en zout.
De afwerking
Snij de tongen in dunne plakjes en verdeel ze over de borden. Geef er wat veldsla bij, radijzen, augurken en gepekelde rode ajuin. Lepel de vinaigrette erover. En werk af met wat gepimpte Griekse yoghurt.
De zomer komt er aan en dan is er een overvloed aan groenten en pepers.Oma’s truukjes om eten te conserveren – bewaren – zijn weer helemaal in. Fermenteren, pekelen, drogen, inleggen … wat is het en hoe doe je het?
Wat is conserveren?
Conserveren is eigenlijk een verzamelnaam voor alle technieken om voeding te beschermen tegen bederf. Het doel: schadelijke bacteriën en schimmels buiten houden. Daarvoor zijn verschillende methoden die je kan toepassen. Bewaren in de koelkast is één manier, maar er bestaan veel leukere!
We begonnen met het fermenteren van onze eigen gekweekte chilipepers (zie onderaan), deze keer gaan we ze pekelen.
De ingemaakte jalapenos of chilipepers doe je op hamburgers, pizza of nacho’s of slaatjes. De opties zijn eindeloos!
Wat is pekelen?
Pekelen is een eeuwenoude techniek om voedsel te conserveren, want er is ooit een tijd geweest dat er geen koelkasten en vriezers beschikbaar waren.
Er zijn een aantal manieren waarop je kunt pekelen. Afhankelijk van het gewenste resultaat kun je kiezen voor een natte pekel (brining) of een droge pekel, met andere woorden inleggen in zout (curing).
Bij een natte pekel gebruik je veel minder zout. Omdat er bij een natte pekel minder zout wordt gebruikt, zal het product juist water opnemen. Bij vlees zal het zout oplossen in het water en zich concentreren op de oppervlakte van de spiercellen. Vlees zal daardoor water opnemen en in gewicht toenemen. En sappig blijven!
Wat heb je nodig?
jalapeños of chilipepers
look
azijn
water
suiker
zout
een goed afsluitbare glazen pot
Hoe maak je het?
Meng in een middelgrote sauspan de look, het water, de azijn, de suiker en het zout. Breng aan de kook en roer om de suiker en het zout op te lossen.
Eenmaal aan de kook voeg je de in stukken gesneden jalapeno’s of chilipepers toe en druk erop zodat ze zijn ondergedompeld. Haal de pan van het vuur en laat ze 10-15 minuten staan.
Doe de jalapenos nu in een propere pot. Giet de pekelvloeistof erover totdat je de bovenkant van de pot hebt bereikt. Laat afkoelen tot kamertemperatuur voordat je het deksel sluit en de pot in de koelkast plaatst.
Maker’s Mark is een premium bourbon whiskey die small batch wordt geproduceerd. Naast mais wordt gebruik gemaakt van rode wintertarwe. De kenmerkende combinatie van maïs, rogge, en rode wintertarwe en de zachte en rijke zoetige smaak maakt de Maker’s Mark één van de meest bekende bourbons van de wereld. Ik heb altijd een fles in huis. Heel herkenbaar aan het rode wassen zegel.
Maar ik was altijd al geïntrigeerd door de naam, Maker’s Mark. Dus ging ik op zoek. Op zilver en goud staat altijd een meesterteken, zodat je onmiddellijk kon zien wie de zilver- of goudsmid was. Daarnaast staat er meestal ook een gehalteteken op, om fraude tegen te gaan. Meesterteken is Maker’s Mark in het Engels, en laat nou net dit merk ook een meesterteken hebben.
Wat is het Maker’s Mark?
Wanneer je een fles Maker’s Mark bourbon oppakt, is het eerste wat je opvalt waarschijnlijk de rode was die langs de hals van de fles druipt. Het maakt de fles – dus ook het merk – heel herkenbaar. Maar dit is niet het meesterteken van Maker’s Mark. Het meesterteken kan je op het etiket terugvinden: een heel klein symbool op het etiket in de buurt van de twee letters M, een symbool waar vaak overgekeken wordt, maar dat eigenlijk heel veel betekenis heeft.
Het merkteken zijn de letters S, I en V in een cirkel die wordt bedekt door een ster linksonder. Het werd ontworpen door Margie Samuels in 1953, toen de Kentucky straight bourbon whisky voor het eerst werd gemaakt door haar man, Bill Samuels Sr. Maar zij was wel het brein achter de ganse operatie.
De S in het logo is een subtiele knipoog naar de erfenis van de familie Samuels. Samuels Sr. is een distilleerder van de vierde generatie, dus de Romeinse cijfers “IV” vertegenwoordigen zijn afkomst.
En het stersymbool? De originele Maker’s Mark bourbon-whisky, samen met alle andere expressies, wordt gemaakt waar het allemaal begon, in de Star Hill Farm in Loretto, Kentucky, de “Bluegrass State”.
De geschiedenis van het meesterteken op zilver
Het afgeslagen meesterteken op zilver (of goud) had als oorspronkelijk doel om zilversmeden die zich niet aan de gestelde zilvergehaltes hielden te kunnen ontmaskeren. Zilverwerk werd vroeger vooral als geldbelegging beschouwd. In periode van oorlog of crisis werd het zilverwerk al snel gesmolten en weer ten gelde gemaakt. Het was dus van het hoogste belang dat het aangegeven zilvergehalte klopte.
Rond 1860 werd het meesterteken om andere reden belangrijk
Na de wereldtentoonstelling te Londen in Crystal Palace in 1851 ontstond er belangstelling voor antiek zilver. Men ging antiek zilver verzamelen en dan worden het jaartal en het meesterteken belangrijker dan de waarde aan zilver. Schoonheid, vakmanschap, zeldzaamheid en leeftijd worden nu veel belangrijker.
Hoe ziet een meesterteken eruit?
Een meesterteken is een zilverkeur waarvan de afmetingen verschillen. Ook de contouren verschillen ook per meester. Het meesterteken bestaat meestal uit letters met soms een symbool of een afbeelding. Vroeger waren veel zilversmeden analfabeet en werd er vaker gekozen voor alleen maar een afbeelding als meesterteken die vaak betrekking had op de achternaam of op het beroep. De latere meestertekens zijn meestal initialen met een symbool.
Gehaltestempels
Daarnaast staat er meestal ook een gehalteteken (uitgedrukt in duizendsten) voor de volgende gehaltes: voor goud 585 (14k), 750 (18k), 833 (20k) en 916 (22k); voor zilver 835 en 925 (sterling).
De gehaltestempels zijn het oudst. In Engeland werd in 1300 voor het eerst een keur van een gekroond luipaard, een heraldische figuur, in zilver geslagen. In 1363 werd in Engeland het inslaan van een geregistreerd meesterteken verplicht om een zilveren of gouden voorwerp met de maker te verbinden en oneerlijke zilversmeden op te kunnen sporen. De landen op het Europese vasteland hebben het Engelse voorbeeld steeds gevolgd.
Eén van de beste herinneringen van mijn leven in New York is de pastrami sandwich. De sandwich is gigantisch populair in New York omdat je ze on the go kan eten, en New Yorkers zijn letterlijk altijd onderweg! De sandwich shops – deli’s genoemd als afkorting van delicatessen – zijn over de ganse stad te vinden. De meest legendarische in Manhattan zijn Katz’s, Carnegie Deli, Zabar’s, PJ Bernstein en mijn favoriet, de 2nd Avenue Deli (1442 1st Ave, New York, NY 10021). Dat was voor mij de beste koosjer delicatessenwinkel van NYC. Het is één van die instituten van New York en een must voor elke reis naar NYC.
Pastrami
Pastrami is gepekeld, gerookt rundvlees en een echte smaakbom. Pastrami vindt z’n oorsprong in Roemenië. Daar werd lams- of schapenvlees gerookt en gepekeld voor een langere bewaring. Die Roemeense Joden zetten voet aan wal in New York en bij gebrek aan lams- of schapenvlees, gebruikten ze rundvlees voor hun smaakvolle pastrami. De sandwich werd voor het eerst gemaakt in 1888 door Sussman Volk, die het serveerde in zijn deli op Delancey Street in New York City. Sussman Volk emigreerde eind 19e eeuw uit Litouwen. Hij opende een kleine slagerij in de Lower East Side. Hij raakte bevriend met een andere immigrant uit Roemenië, voor wie hij vlees in zijn grote koelbox bewaarde. In ruil gaf de vriend het recept voor pastrami aan Volk, die het aan zijn klanten begon te serveren. En zo ontstond het rijkelijk belegde broodje pastrami on rye! De kruidige smaak van pastrami gaat perfect samen met zuurdesembrood.
Reuben sandwich
De Reuben Sandwich is een variatie: roggebrood (rye), pastrami (corned beef), kaas, sauerkraut en Russian dressing.
Ook bij ons
Goede pastrami kan je ook bij ons vinden want een aantal kwaliteitszaken maken zelf hun pastrami: denk maar aan De Laet & Van Haver (Butcher’s Store) maar ook Slagerij Mortier in Nevele, die naast hespen ook de titel van Beste Beenhouwer 2021-2025 in de vitrine mag hangen. En ook Rob Biesmans van Koks&Tales uit Hasselt (zie artikel) is fan, want hij serveert dit regelmatig als barhapje.
Wat heb je nodig?
Roggebrood (of zuurdesem of een ander type rustiek brood)
pastrami
dressing (gemaakt van mayonaise, ketchup, worcestershiresaus, mierikswortel, peper, cayennepeper en zout)
Kosher Dill Pickle
Hoe maak je het?
Zet een grote pan op laag vuur en laat wat boter smelten. Leg de snedes brood in de boter en bak langzaam tot ze mooi bruin zijn. Voeg extra boter toe indien nodig en draai de stukken brood voorzichtig om en bruin ook aan de andere kant. Haal van het vuur, snijd doormidden, beleg met pastrami, dressing, pickles en serveer direct.
Het gebeurt elk jaar dus het zal nu niet anders zijn. De meeste keukenpieten zijn al weken of maanden aan het nadenken over hun feestmenu en zullen ook al enkele testen hebben gedaan. En toch zullen er ergens te lande mensen zijn die op het laatste moment beslissen van een espuma te maken. En daar heb je een sifon of kidde voor nodig. En veel oefenen. Dus niet last minute eens proberen net voor je gaat opdienen.
Wat is een kidde?
Een kidde is een metalen fles met een spuitmond en een ingang voor een patroon gevuld met N2O. Dit gas spuit je in de fles en dat zorgt ervoor dat de inhoud onder druk komt te staan en wanneer je het eruit spuit, luchtig wordt.
Heel in het begin werd een kidde – of sifon zoals we het allemaal noemen – gebruikt om slagroom te spuiten. Vandaar dat het ook slagroomspuit genoemd werd. Maar kort na de eeuwwisseling begonnen chefs zowaar op alles mogelijke gerechten espumas te spuiten, hoe meer hoe liever. Espuma is trouwens Spaans voor schuim. De grote ‘schuldige’ van de espumagekte was de Spaanse superchef Ferran Adrià van El Bulli. Gelukkig is die espumastorm gaan liggen. Begrijp me niet verkeerd, een goed gemaakte espuma geeft meerwaarde aan een gerecht.
Oefening baart kunst: 5 tips voor een goed gebruik
Vul de keukensifon nooit helemaal. Om het preparaat te laten schuimen, altijd 1/3 leeg laten.
Een sifon blokkeert gemakkelijk, dus filter je bereidingen door een fijne zeef.
Laat de sifon altijd minimaal 2 uur liggen (en maximaal 1 week). Horizontaal want als je sifon vertikaal bewaart riskeer je dat je bereiding op de bodem gaat stollen, en dan werkt hij ook niet meer.
Schud de sifon ondersteboven bij gebruik van gas en bij het dresseren van de slagroom of espuma, voor elk gebruik. Aarzel niet om voor het serveren de textuur van de bereiding in een ander bord te controleren.
Bij een warme bereiding direct na het toevoegen van het gas gebruiken of in een warmwaterbad bewaren om op temperatuur houden. Let op, een sifon met kunststof behuizing is daarvoorniet geschikt, een RVS sifon – roestvrij staal – is dan absoluut noodzakelijk.
Hoeveel patronen?
Dit is een moeilijke. Je kan er eigenlijk nooit teveel patronen opdoen, omdat de gas er gewoon niet meer bij kan en zal ontsnappen via het veiligheidsventiel (bij een goede sifon). Of de bodem die nu hol is, komt bol te staan. Vandaar dat ik zeg van dit niet op het laatste moment te proberen, maar op voorhand al eens te oefenen.
Schuim maak je van vloeistoffen waarbij de lucht kan worden vastgehouden door eiwitten, vetten of gelatine.
Je hebt normaal gezien en afhankelijk van je preaparaat één patroon per halve liter vloeistof nodig. De handeling is goed uitgevoerd wanneer er een mooi opgespoten schuim is gemaakt, zonder luchtbellen. Bij koude bereidingen waar gelatine in zit durf ik al eens twee patronen per halve liter doen.
Afhankelijk van het aantal gasten, voorzie …
• Een sifon van 25 cl voor 6 tot 8 verrines • Een middelgroot model van 50 cl voor 10 tot 15 verrines • De grotere 1 liter versie voor het maken van ongeveer 24 verrines.
Hoe de sifon onderhouden?
Na elk gebruik vereist de sifon een volledige reiniging met de hand (geen vaatwasser!). Controleer of er geen gas meer in de fles zit (houd de hendel ingedrukt totdat er niets meer uitkomt). Elk onderdeel moet worden losgemaakt en zorgvuldig worden geschrobd om te voorkomen dat de inhoud vast komt te zitten of de goede werking van de sifon verhindert.
